18 πράγματα που έμαθα για τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους διαβάζοντας τη βιογραφία του

4 Eυρωλίγκες, Ευρωπαϊκό με τη Λιθουανία, Ολυμπιακό μετάλλιο, κινηματογραφικό φίνις με πρωτάθλημα με τη Ζαλγκίρις στον τελευταίο του αγώνα. Γέννηση σε Σοβιετική Ένωση με ελάχιστη επαφή με τη Δύση και επιστροφή σε μια Λιθουανία αυτόνομη, έχοντας στο ενδιάμεσο παίξει και αποθεωθεί σε Βαρκελώνη και Αθήνα, ταξιδεύοντας στο ενδιάμεσο και στο ΝΒΑ. Η καριέρα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, από τη στιγμή που γεννήθηκε με τη μητέρα του να θυσιάζει τη δική της Ολυμπιακή συμμετοχή για εκείνον, μέχρι τις προσωπικό θριπίτ με Ευρωλίγκες, είναι τόσο γεμάτη με επιτυχίες και ενδιαφέρον που ακόμα κι αν γνωρίζεις πώς αρχίζουν και πώς τελειώνουν όλα, κάνει το βιβλίο που καταγράφει τα πάντα να είναι page-turner. Το “Μόνο Η Νίκη Δεν Αρκεί” (εύκολο να το λες όταν νικάς συνέχεια βέβαια) μου το έκαναν δώρο στα γενέθλιά μου φίλοι Παναθηναϊκοί. Στο εξώφυλλο βλέπουμε τον λατρεμένο Λιθουανό να κρατά ένα τρόπαιο Ευρωλίγκας φορώντας φανέλα του Παναθηναϊκού, αν και μπορείς να υποθέσεις πως το χρώμα της φανέλας διαφέρει ανάλογα τη χώρα κυκλοφορίας του βιβλίου. Εξάλλου, αν και σε ένα σημείο αναρωτιέται αν ο Πανθηναϊκός με τον οποίο κατέκτησε την Ευρωλίγκα είναι όντως η καλύτερη ομάδα στην οποία έπαιξε ποτέ του, είναι εμφανές από την διήγηση πως το πρώτο και παντοτινό του πάθος είναι η Βαρκελώνη. Από την άλλη, στο κεφάλαιο που φτάνει επιτέλους στην Αθήνα, είναι τόσο μεγάλο το κομμάτι που αφιερώνεται στον Ομπράντοβιτς, που νιώθεις πως πραγματικά φιλούσε το παρκέ στο οποίο ο Ζέλικο είχε προηγουμένως πατήσει. Ο Σάρας μιλάει σε αυτό το βιβλίο για όλες τις ομάδες, τις πόλεις και τους ανθρώπους της καριέρας του, και έχει πάντα ενδιαφέρον τι έχει να πει ένας τόσο μεγάλος αθλητής για τους συνεργάτες του. Το αγαπημένο μου ευγενικό σφάξιμο είναι εκείνο για τον Αϊτο Ρενέσες, τον οποίο λίγο ως πολύ περιγράφει ως τον πιο συμπαθή και ευγενικό πελάτη καφενείου που προπόνησε ποτέ ομάδα μπάσκετ: “Ένας άντρας, ένας προπονητής άλλης εποχής. Δεν πίστευε πολύ στο scouting, δεν μελετούσαμε πολύ τους αντιπάλους. Το μέλημά του ήταν να μας διδάξει να παίζουμε με τον τρόπο που εκείνος θεωρούσε ότι ήταν ο σωστός, δίνοντας πολύ μεγάλη σημασία στα βασικά.” Yikes. Άντε να μη χάνεις όλη την ώρα μετά. Μιλάει για τους αθλητές που είχε ινδάλματα και που θεωρεί ιδιοφυίες, από τον Μάτζικ και τον Πέτροβιτς (“τον μισούσα, μας κέρδιζε συνέχεια!”) μέχρι τον Μέσι και τον Βαλεντίνο Ρόσι. Μιλάει για προπονητές και τα διαφορετικά στυλ του καθενός (ο Πέσιτς πρέπει βασικά να ήταν εντελώς ψυχάκιας, τον Πασκουάλ τον θεωρεί ίσως και τον καλύτερο όλων!, για τον Πεδουλάκη λέει πως θα είχε μείνει στον Παναθηναϊκο αν ήξερε πως θα ερχόταν στον πάγκο), και μοιράζεται μπόλικα χαριτωμένα ανεκδοτάκια, όπως εκείνη τη φορά που άραζε για μπάρμπεκιου με τον Λάρι Μπερντ ή μιλώντας για τις φορές που αντιμετώπισε τον Ντιρκ Νοβίτσκι, Διάβασα το βιβλίο στη διάρκεια δυο πτήσεων και συγκράτησα μερικά Saras facts.