Το μεγαλύτερο παράσημο του Διαμαντίδη δεν είναι οι τίτλοι του. Τα παράσημα του 3D και αυτά για τα οποία τα παιδιά του θα είναι διπλά υπερήφανα είναι η διεθνής αναγνώρισή του. Γράφει η Ρούλα Στεφανάκη.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η μετριοφροσύνη είναι για τους μέτριους. Ε λοιπόν εγώ διαφωνώ. Διαφωνώ και μάλιστα καθέτως, οριζοντίως και πλαγίως και πιο τρανταχτό παράδειγμα από τον Δημήτρη Διαμαντίδη δεν υπάρχει. Μεγαλύτερο σταρ, πλην όμως ταπεινό και μετρημένο δεν έχει βγάλει το ελληνικό μπάσκετ. Ο άνθρωπος που σιχαίνεται όπως ο… διάβολος το λιβάνι, να συγκεντρώνει τα φώτα, έχει καταφέρει να τα στρέφει μονίμως πάνω του, μέχρι εκεί που δεν παίρνει.
Ο Διαμαντίδης δεν κάνει τίποτε περισσότερο από αυτό που έμαθε καλύτερα από τον καθένα. Να χειρίζεται την «σπυριάρα» με μοναδική μαεστρία, να κάνει καλύτερους τους συμπαίκτες του και να συλλέγει τίτλους. Στον τελικό-γιορτή του Κυπέλλου Ελλάδος, που διεξήχθη την Κυριακή στο Ο.Α.Κ.Α., ο Παναθηναϊκός επικράτησε άνετα του Φάρου και κατέκτησε το 17ο κύπελλο στην ιστορία του και τον 58ο τίτλο του συνολικά, ενώ ο Διαμαντίδης πρόσθεσε το 22 τρόπαιο στη συλλογή του με την «πράσινη» φανέλα.
Το μεγαλύτερο παράσημο όμως του Διαμαντίδη δεν είναι οι τίτλοι του. Τα παράσημα του 3D και αυτά για τα οποία τα παιδιά του θα είναι διπλά υπερήφανα είναι η διεθνής αναγνώρισή του. Το τατουάζ που χτύπησε στο μπράτσο του με την εικόνα του ένας φανατικός οπαδός του, τα 600 χιλιόμετρα που έκανε άλλος για να τον δει να αγωνίζεται για τελευταία φορά, τα αυτόγραφα που του ζητούν οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού σε κάθε ευκαιρία, τα εγκωμιαστικά σχόλια που έκαναν όλοι οι μεγάλοι της Ευρώπης, παίκτες και προπονητές σε ένα εξαιρετικό αφιέρωμα του SDNA για τον αρχηγό του Παναθηναϊκού και πολλά άλλα, που καθημερινά επιβεβαιώνουν πόσο μεγάλος αθλητής είναι.
Το φαινόμενο Διαμαντίδης είναι δύσκολο να αναλυθεί. Και πραγματικά είναι στιγμές που μπροστά στο μεγαλείο του στερεύουν οι λέξεις. Τι να πρωτοπείς και τι να σχολιάσεις για τον μεγάλο αρχηγό του Παναθηναϊκού. Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να σε… βγάλει από τα ρούχα σου, λόγω της άρνησής του πολλές φορές να κάνει μια δήλωση, να δώσει μια συνέντευξη και ο ίδιος που θα σε κάνει να σεβαστείς σιωπηρά την επιθυμία του, να μην τον ζαλίζεις άλλο και να αναγνωρίσεις το μεγαλείο του. Η ήρεμη δύναμη και συνάμα ηγετική προσωπικότητα του, οι αξίες και το ήθος του είναι εκείνα τα στοιχεία που τον έχουν ξεχωρίσει από το σύνολο και τον έχουν μετατρέψει σε αθλητή πρότυπο για τα νέα παιδιά.
Η δήλωσή του μετά την ανάδειξή του ως πολυτιμότερος παίκτης του τελικού «δεν ήμουν MVP του κυπέλλου, ήταν εμφανές», αλλά και η επιμονή του να φέρει μπροστά στις κάμερες τα νέα παιδιά για να σηκώσουν και εκείνα με τη σειρά τους το κύπελλο κατά τη διάρκεια της απονομής και να μην καρπωθεί μόνος του την επιτυχία, είναι μερικά μόνο παραδείγματα που αποδεικνύουν την κλάση του. Για όλα αυτά και πόσα άλλα, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τον ευχαριστήσουμε, που ομορφαίνει τον αθλητισμό μας και αναδεικνύει την πραγματική διάσταση και τις αξίες του αλλά και να τον απολαύσουμε στο χρόνο που ακόμη θα αγωνίζεται στο παρκέ με την ευχή να μην μείνει στους 22 τίτλους, ολοκληρώνοντας την καριέρα του!
ΥΓ: Πολλά μπράβο στον Φάρο για την αξιέπαινη προσπάθειά του να φτάσει στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, αλλά και σε όλους όσοι βοήθησαν να μετατραπεί ο τελικός σε πραγματική γιορτή! Μακάρι να αξιωθούμε να ζήσουμε ανάλογη εικόνα και σε ντέρμπι «αιωνίων» αντί να μετράμε… «θύματα».
